Choroby tropikalne i jak je zdiagnozować?

Choroby tropikalne to grupa schorzeń, które występują wyłącznie w krajach o klimacie tropikalnym (lub podzwrotnikowym np. RPA, Maroko, Egipt). Choć większość z nich swoje źródło ma właśnie tam, mogą szerzyć się także w innych strefach klimatycznych. Przyczyny występowania chorób tropikalnych w tych regionach są silnie związane z warunkami ekonomicznymi, słabą higieną i służbą zdrowia, występowaniem przenosicieli takich jak komary, a nawet sposobem przygotowania niektórych potraw. Ponadto rozwojowi wirusów sprzyja sam gorący klimat. Zarażenie następuje bezpośrednio lub przez kontakt z wektorem, ale same choroby są zwykle wywołane przez wirusy, bakterie, grzyby lub pasożyty.

Lista chorób tropikalnych jest bardzo długa, a rodzaje schorzeń różnią się od siebie w zależności od regionu ich występowania. Dlatego tak ważne jest, by już przed wyruszeniem w podróż sprawdzić, czy w kraju, do którego się wybierasz nie są przypadkiem zalecane szczepienia.

To ostra choroba pasożytnicza przenoszona przez komary. O zarażenie się malarią jest szczególnie łatwo w całej Afryce Środkowej oraz na terenie Indonezji, Papui Nowej Gwinei, południowej Azji i północnej Ameryce Łacińskiej. Jej główne objawy to napady gorączki, bóle mięśni, nudności, wymioty i dreszcze. Malarię łatwo jest pomylić z grypą, ale jeśli objawy występują krótko po powrocie z wakacji, warto przeprowadzić odpowiednie testy.

Krew na obecność malarii można zbadać na dwa sposoby. Jakościowo, co oznacza szybki i wstępny test na obecność pasożytów we krwi oraz badanie mikroskopowe. Jest to badanie krwi pełnej, wykrywające obecność form zarodźca malarii w krwinkach czerwonych.

Wirus Zika, podobnie jak malaria, jest przenoszony przez komary. Jego największe „siedlisko” ma miejsce w Ameryce Południowej (zwłaszcza jej północno-wschodniej części), ale wirusem można się także zarazić w Środkowej Afryce, Indiach i Indonezji. Najbardziej charakterystycznym objawem zakażenia Ziką jest drobna, czerwona wysypka i wysoka gorączka. Poza nimi pojawiają się także bóle mięśni, bóle głowy, światłowstręt i zapalenie spojówek.

Detekcja wirusa w surowicy krwi jest możliwa w okresie do ok. 3 dni od pojawienia się objawów zakażenia lub do 10 dni od potencjalnego momentu zakażenia. Badanie sprawdza poziom Immunoglobulin klasy IgM oraz Immunoglobuliny typu G (IgG) testem ELISA.

Szacuje się, że w obszarze występowania leiszmaniozy mieszka 350 mln ludzi. W samej Europie choroba ta występuje właściwie w całym basenie Morza Śródziemnego i jest przenoszona przez muchówki, które zamieszkują wyłącznie tereny, w których temperatura nie spada poniżej 16 stopni Celsjusza. Leiszmanioza może przyjąć trzy postacie: skórną (biały trąd), trzewną (czarna febra) i skórno śluzówkową, a każda z nich różni się między sobą. Wszystkie odznaczają się jednak z bolesnymi bąblami i owrzodzeniami w miejscu wylęgu.

Identyfikacja przeciwciał swoistych dla antygenów Leishmania spp. metodą ELISA jest jedną z metod diagnostyki wszystkich rodzajów leiszmanioz. Wyniki dodatnie i nieokreślone testów weryfikowane są metodą Western Blotu. Pozwala on na ustalenie specyficzności przeciwciał w stosunku do szeregu komponent białkowych charakterystycznych dla antygenu.

Występuje przede wszystkim w obu Amerykach i jest przenoszona przez gryzonie. Charakteryzuje się szybko postępującą niewydolnością oddechową, przez co do leczenia niezbędny będzie respirator i intubacja. Nawet w przypadkach intensywnego leczenia śmiertelność wynosi 40%-60% a opóźnienie rozpoznania znacznie ją zwiększa.

Testy wykorzystywane do wykrywania obecności hantavirusa to IgM oraz IgG met. ELISA. Obydwa przeciwciała pojawiają się w 10-14 dni po ustąpieniu ostrych objawów choroby. W teście wykorzystuje się mieszaninę antygenów serotypów hanta: Hantaan virus, Puumala virus i Dobrava virus. Wynik dodatni badania wskazuje na zakażenie którymś z tych serotypów.

Jest chorobą tropikalną, wywoływaną przez tasiemca jednojamowego i wielojamowego. Głównie występuje na terenach Meksyku, w krajach basenu Morza Śródziemnego, na Bliskim i Dalekim Wschodzie, Chinach i Oceanii. Pierwsze objawy bąblowicy mogą łatwo pozostać niezauważone. Wskazówką, że mamy do czynienia z chorobą są bóle brzucha, które występują dopiero w momencie, gdzie torbiele przybierają duże rozmiary, nawet do 30 cm.

Badanie polega na oznaczeniu metodą ELISA w surowicy poziomu przeciwciał IgG specyficznych dla antygenów Echinococcus granulosus. U części chorych: 10% z torbielami w wątrobie i 40% z torbielami w płucach, a także dzieci w wieku 3-15 lat i chorych z torbielami w mózgu i oku, poziom przeciwciał może być niewykrywalny lub bardzo niski. Dla poprawy specyficzności diagnostycznej badania serologicznego, wynik dodatni potwierdza się metodą Western-blot.

Choć znana jest ludzkości już od drugiego stulecia naszej ery, wciąż nie opracowano skutecznej szczepionki ani profilaktyki tej choroby. Denga przenoszona jest przez komary Aedes, które zdolne są kłuć swoje ofiary o każdej porze doby i roku. Choroba występuje w ponad 100 krajach tropiku i stanowi obecnie najczęstszą infekcję wirusową przenoszoną przez owady na świecie. Najbardziej narażone na Dengę są dzieci, które nie wypracowały u siebie jeszcze pełnej odporności. Objawia się przede wszystkim wysoką gorączką, wysypką przypominającą odrę, bólami mięśni i stawów. W skrajnych przypadkach może prowadzić nawet do wstrząsów i krwotoków.

Testy polegają na identyfikacji we krwi pacjenta przeciwciał klasy IgG oraz IgM swoistych  dla wirusa Denga. Badanie najlepiej przeprowadzić około 3-4 dnia trwania choroby, ponieważ to właśnie wtedy ujawnia się serokonwersja. Będzie ona jednak towarzyszyć choremu, aż do fazy zdrowienia.

Wszystkie z wymienionych domowych badań krwi możesz zamówić za pośrednictwem naszej strony internetowej. Wystarczy wskazać adres, pod którym ma zjawić się nasz specjalista, wybrać odpowiedni czas i datę, a my zajmiemy się resztą. Wyniki badań będą dostępne online, a w razie jakichkolwiek wątpliwości, zapraszamy na konsultacje online z naszym specjalistą.