Choroba kociego pazura – objawy i badania

W celu zmniejszenia ryzyka infekcji bakteriami odpowiedzialnymi za rozwój choroby kociego pazura powinno się ograniczyć lub wyeliminować zabawy z dzikimi i bezdomnymi kotami. U takich kotów istnieje zwiększone ryzyko infekcji. Choroba wśród populacji kotów jest przenoszona przez pchły. Z tego względu należy szczególnie zadbać o odpowiednią ochronę naszych pupili przeciwko ukąszeniom tymi owadami (np. zakładać kotom obrożę z odpowiednim preparatem). Nie należy pozwalać kotom lizać swoich ran, a podczas zabawy unikać możliwości zadrapania i ugryzienia. Należy dbać o odpowiednią higienę po zabawie z kotami i pamiętać o przycinaniu pazurów. Osoby z obniżoną odpornością, zwłaszcza pacjenci z HIV/AIDS, cukrzycą, po przeszczepie narządów, czy z chorobą nowotworową powinny mieć ograniczony kontakt z kotami, a zwłaszcza z kociętami. Jeśli takie osoby rozważają kupno kota lub adopcję powinny wziąć pod uwagę starsze koty ( powyżej 1 roku życia). Biorąc pod uwagę ostatnie badania, donoszące, że ponad 30% zgłaszanych niepożądanych odczynów poszczepiennych (NOPów) po szczepieniu przeciwko COVID to nocebo, możemy przypuszczać, że pacjenci z coraz to większą uważnością, a jednocześnie autosugestią i sceptycyzmem podchodzą do działań medycznych. Jak mówi sam autor wspomnianego badania: “Medycyna opiera się na zaufaniu”. Budując zaufanie wśród pacjentów i jednocześnie informując o efekcie nocebo, możemy zminimalizować skutki jego działania i doprowadzić do poprawy stanu zdrowia wielu pacjentów.